برای آماده کردن یک سخنرانی یا کتاب یا مقاله، همیشه سعی می‌کنم ده برابر موضوعی که قصد دارم مطرح کنم، اطلاعات جمع کنم. این نسبت گاهی به صد برابر هم می‌رسد. "جان گونتر"‏
زندگی، درست مثل یک کوه یخی می‌ماند؛ قسمت پنهانی دارد و قسمت آشکاری. عظمت قسمت پیدای آن، نسبت مستقیمی دارد با قسمتی که نمی‌بینیم. سخنران‌ها، به قسمتی از اطلاعات خودشان که جمع کرده‌اند و در سخنرانی استفاده نمی‌کنند، می‌گویند نیروی ذخیره. هر چقدر نیروی ذخیره سخنرانی بیشتر باشد، سخنرانی او مهم‌تر و فوق‌العاده‌تر خواهد بود و با کمترین تلاش، موفق به تاثیرگذاری خواهد شد. زندگی نیز نیروی ذخیره‌ای دارد. اگر تنها به اندازه همین 60، 70 سال و در استاندارد یک زندگی متوسط امکانات و تجهیزات فراهم کنید، نباید انتظار فوق‌العاده‌ای هم از قسمت پیدای آن داشته باشید. از هر چه دم دست دارید، نهایت استفاده را ببرید؛ چرا که یا مورد استفاده مستقیم شما خواهد بود، یا تبدیل به بخشی از نیروی ذخیره شما خواهد شد. و البته با این نگاه، در هر دو صورت، شما برنده‌اید. ‏

این جمله‌ها را می‌آورم که این لذت پنهان خود را، با شما شریک شده باشم:‏
‏*عیب جامعه این است که همه می‌خواهند آدم مهمی باشند، و هیچ‌کس نمی‌خواهد آدم مفیدی باشد. "چرچیل" ‏
‏*انسان در حد یک تماشاچی نزول کرده است. از صبح تا شب تماشا می‌کند. تو با تماشا کردن معنایی نمی‌یابی، باید وارد گود شوی. معنا، داخل گود است. در زندگی شرکت فعالانه داشته باش. "بهاگوان" ‏
‏*آن چه به بشر امکان زندگی می‌دهد، تنها عمل است. بشر وجود ندارد مگر در حدی که طرح‌های خود را تحقق می‌بخشد. بنابراین جز مجموعه اعمال خود، جز زندگانی خود، هیچ نیست. شما آزاده‌اید، پس راه خود را برگزینید، یعنی بیافرینید. "ژان پل سارتر" ‏
‏*گوشه‌گیری و کاهلی، روش کسانی است که می‌گویند: آن‌چه را من نمی‌توانم کرد، دیگران می‌توانند بکنند. "ژان پل سارتر"‏
‏*نیرومندترین عامل تخریب زندگی، چه فردی و چه اجتماعی، بی‌اعتنایی به نظم است. روشن‌ترین و محکم‌ترین دلیل بر ضرورت نظم در زندگی، قانونمندی همه اجزای کوچک و بزرگ هستی است که زندگی آدمی هم بخشی از آنها است. "علامه محمدتقی جعفری"

*زمستان است و یخبندان رسم همیشه جاودان فصل سرماست. دما که پایین می‌آید، هر قطره آبی که روی زمین سرد چشم به آسمان دوخته، بلوری می‌شود و در جا یخ می‌زند. و انسان‌هایی که ناچار از قدم زدن در جاده‌های زندگی هستند گاهی پایشان روی این توده‌های بلورین یخ سُر می‌خورد و کمی جلوتر زمین خوردن را تجربه می‌کنند. اما نکته این‌جاست که هیچ‌کس به محل سُر خوردن خود دقت نمی‌کند بلکه همیشه نگاه‌ها به جایی دوخته می‌شود که سر به زمین اصابت کرده است.
بچه‌ها وقتی سُر می‌خورند و سقوط می‌کنند، جایی را که زمین خورده‌اند به بزرگ‌ترها نشان می‌دهند و برایشان محلی که سُر خوردن از آن‌‌جا شروع شده و مکان لغزیدن هیچ اهمیتی ندارد. انگار این نشان‌گیری اشتباه از همان زمان کودکی در ذهن ما جا افتاده و طبق عادت یاد گرفته‌ایم که در مکان وقوع اتفاق دنبال مقصر بگردیم و همیشه نسبت به شرایطی که این اتفاق به خاطر آن رخ داده بی‌توجه باشیم. اما این روش کاملا اشتباه است و به خاطر همین اشتباه است که می‌بینیم یک نفر دایم خطای یکسانی را بارها و بارها در زندگی خود تکرار می‌کند و باز درس عبرت نمی‌گیرد. به خاطر همین شیوه غلط برخورد با مشکل است که می‌بینم همیشه یک عضو از هر خانواده در هر نسل خطای یکسانی را تجربه می‌کند و همواره در هر محله اتفاقات ناخوشایند مشابهی می‌افتد. در هر شهر، هر روز عده خاصی حرکات غلط یکسانی را انجام می‌دهند و به شکلی مشابه مجازات می‌شوند و باز روز بعد و روزهای بعد آدم‌هایی شبیه همان قبلی‌ها دوباره همان رفتار غلط را تکرار می‌کنند و مثل روزهای قبل به همان شکل تاوان پس می‌دهند و این شیوه غلط هر روز تکرار می‌شود. "سهیلا ثقفی"